 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Сёмая жонка, альбо Сон стамлёнай гараджанкі
|
Пасьля вянчаньня ад царквы
Да замка ехалі па кветках,
Пазалачаных і жывых,
Што кідалі сялянаў дзеткі.
Перад варотамі – кілім
Каля карэты расьсьцялілі,
Мой князь сышоў – і перад ім
Усе галовы нахілілі.
«Хадзем, вянчаная мая!
Прымі ўладаньне над маёнткам!»
І блазан, пруткі, як зьмяя,
Вакол мяне скакаў з бразготкай.
І слугі цалавалі мне
Хто сьлед, хто шлейф, хто чаравікі.
Ніхто ж у вочы – не зірне,
І кожны – быццам безьязыкі.
А князь сьціскаў маю руку –
Пярсьцёнкі аж кусалі пальцы.
Ён паказаў мне кожны кут
У залатым сваім палацы,
Парсуны продкаў – каралёў,
Гасьцёўні для паноў вяльможных
І ў вежу кутнюю прывёў,
Каб паказаць пакой апошні.
Раскошна ўбраны быў пакой,
Шмат абразоў – і краты ў вокнах.
«Тут пройдзе век жаночы твой.
Сюды прынось кляцьбу ці стогны.
На людзі – ўсьмешлівай выходзь.
З майго дазволу, зразумела.
Наш старажытны слаўны род
Пільнуе гонар свой умела!»
Я ўкленчыла, нібыта ў сьне.
Між абразамі і сьцяною –
Шэсьць кос дзявочых... Як мае,
Ды перавіты сівізною.
За што адрэзаны яны?
За здраду? За нялюбасьць проста?
І сьмерць глядзела са сьцяны
Марыяй-дзевай безвалосай.
І я... прачнулася ў сьлязах.
Над горадам быў вечар шэры,
А з кухні плыў сьмярдзючы пах
Ад прыгарэлае вячэры.
Мой муж крычаў у зале: «Го-о-ол!»
І вылі на дварэ сабакі.
А на балконе мой анёл
Сядзеў і безнадзейна плакаў.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
